Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10-09-2018 r. – 0112-KDIL3-1.4011.342.2018.1.AN

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest działającym w ramach międzynarodowej grupy kapitałowej producentem złączy elektrotechnicznych.

W celu poprawy warunków pracy oraz wprowadzenia udogodnień dla załogi pracowniczej, Spółka planuje utworzenie stołówki na terenie zakładu. W stołówce nieodpłatnie wydawane będą posiłki w formie tzw. „szwedzkiego stołu”/bufetu. Udostępnianie posiłków ma na celu poprawę efektywności pracy w systemie zmianowym. Obsługę stołówki w zakresie przygotowania i wydawania posiłków Wnioskodawca powierzy zewnętrznej firmie cateringowej.

Zgodnie z założeniami, stołówka przeznaczona będzie dla użytku:

• pracowników Spółki tj. osób, z którymi łączą Spółkę stosunki prawne wynikające z umów o pracę, umów cywilnoprawnych oraz innych form zatrudnienia;
• innych osób niż wskazane powyżej, tj. osób zatrudnionych przez usługodawców Spółki, którzy świadczą na jej rzecz usługi „wynajmu” pracowników.

Stołówka będzie dostępna dla wskazanych powyżej grup osób w godzinach pracy zakładu.

W celu utworzenia stołówki, Spółka zaadaptuje budynek znajdujący się na terenie zakładu. W związku z dostosowaniem nieruchomości, Wnioskodawca planuje poniesienie nakładów inwestycyjnych, które obejmować będą wydatki związane z przystosowaniem budynku do nowej funkcji oraz z jego odpowiednim wyposażeniem.

Po utworzeniu stołówki Wnioskodawca będzie ponosił wydatki związane z jej bieżącym funkcjonowaniem – przede wszystkim w związku z zakupem usług od firmy cateringowej. Ponadto, Wnioskodawca będzie ponosił koszty związane z tzw. mediami (np. woda, prąd, itd.).

Ze względu na sposób organizacji stołówki w formie tzw. „szwedzkiego stołu”/bufetu, Spółka nie wprowadzi ilościowego ograniczenia posiłków w formie wydzielonych porcji. Korzystający będą mieć możliwość dowolność korzystania ze stołówki, jak również dowolność skomponowania posiłku z dostępnych potraw w dowolnej ilości. W związku z tym, Wnioskodawca nie będzie mógł określić wartości posiłków skonsumowanych przez poszczególne osoby korzystające ze stołówki. Jedynym ograniczeniem w zakresie korzystania ze stołówki będzie konieczność spożycia posiłku na miejscu. Dodatkowo, możliwość wstępu na stołówkę będą miały jedynie osoby posiadające karty pracownicze Spółki, tj. co do zasady, osoby zaliczone do jednej z dwóch wskazanych powyżej grup osób.

W związku z powyższym, Wnioskodawca nie będzie w stanie ustalić ani tego, które osoby faktycznie skorzystały z omawianego świadczenia, ani wartości udzielanego świadczenia ze względu na brak możliwości ustalenia, w jakim zakresie poszczególne osoby będą korzystały z posiłków w stołówce w danym okresie.

Wnioskodawca będzie finansował wydatki na stworzenie, a następnie na bieżące funkcjonowanie stołówki ze swoich środków obrotowych (wydatki te w żadnej części nie będą finansowane przez Spółkę ze środków Zakładowego Funduszu świadczeń Socjalnych).

Mając na uwadze przedstawione powyżej zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące jego ewentualnych obowiązków wynikających z przepisów ustawy o PIT, w tym w szczególności – obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: PIT) – w związku z planowanym nieodpłatnym wydawaniem posiłków przez Spółkę na rzecz pracowników Spółki oraz osób zatrudnionych przez usługodawców Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z nieodpłatnym wydawaniem posiłków przez Spółkę, po stronie osób, które łączą ze Spółką stosunki prawne wynikające np. z umów o pracę, umów cywilnoprawnych, jak również z innych form zatrudnienia, powstają przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegające opodatkowaniu PIT, a tym samym – czy na Spółce ciążą obowiązki płatnika PIT?
2. Czy po stronie innych osób niż wskazane w Pytaniu 1, tj. po stronie osób zatrudnionych przez usługodawców Spółki, powstają przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegające opodatkowaniu PIT, a tym samym – czy w związku z tym na Spółce ciążą obowiązki wynikające z przepisów ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym:

1. w związku z nieodpłatnym wydawaniem posiłków przez Spółkę, po stronie osób, które łączą ze Spółką stosunki prawne wynikające np. z umów o pracę, umów cywilnoprawnych, jak również innych form zatrudnienia, nie powstają przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegające opodatkowaniu PIT, a tym samym na Spółce nie będą dążyć żadne obowiązki płatnika PIT;
2. przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegające opodatkowaniu PIT nie będą również powstawać w przypadku pozostałych osób. tj. osób zatrudnionych przez usługodawców Spółki, a tym samym na Spółce nie będą ciążyć żadne obowiązki wynikające z przepisów ustawy o PIT.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia szczegółowe uzasadnienie swojego stanowiska.

Pytanie 1

Zdaniem Wnioskodawcy, aby rozstrzygnąć czy po stronie Spółki w omawianym zdarzeniu przyszłym powstają obowiązki płatnika PIT w związku z nieodpłatnym wydawaniem posiłków na rzecz zatrudnionych przez Spółkę osób, należy określić czy po stronie tychże osób powstają przychody podlegające opodatkowaniu PIT. Stosownie bowiem do regulacji Rozdziału 7 ustawy o PIT „Pobór podatku lub zaliczek na podatek przez płatników” (a w szczególności art. 31 i art. 41 ustawy o PIT) potrącenie zaliczek przez płatników może nastąpić wyłącznie od przysporzeń będących przychodami i dochodami opodatkowanymi PIT.

W omawianym zdarzeniu przyszłym, zdaniem Wnioskodawcy, należy wziąć pod uwagę w szczególności przepisy art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o PIT, które wskazują na dwa źródła przychodów, jakimi są:

• stosunek pracy i praca nakładcza (o którym to źródle przychodów szczegółowo mowa w art. 12 ustawy o PIT) oraz
• działalność wykonywana osobiście (o którym to źródle przychodów szczegółowo mowa w art. 13 ustawy o PIT).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności m.in. świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Z kolei stosownie do art. 13 pkt 7, pkt 8 lit. a) oraz pkt 9 ustawy o PIT, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody m.in. (i) przychody otrzymywane przez osoby należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych, (ii) przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, jak również (iii) przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze.

Do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, analogicznie jak w przypadku stosunku pracy, należy włączyć przychody z nieodpłatnych świadczeń oraz świadczeń częściowo odpłatnych, bowiem art. 13 ustawy o PIT odnosi się do generalnej definicji przychodów określonej w art. 11 ust. 1 ustawy o PIT. Jeżeli zatem świadczenie jest nieodpłatne (częściowo odpłatne) i otrzymane w związku z tym, że dana osoba wykonuje określone czynności (np. świadczy usługi na podstawie umowy o dzieło) to taki przychód winien być przypisany do źródła przychodów określonego w art. 13 ustawy o PIT.

W świetle powyższych uwag, kluczowe znaczenie w omawianym zdarzeniu przyszłym – z uwagi na okoliczność, że w związku z nieodpłatnym wydawaniem posiłków Wnioskodawca nie będzie pobierał jakichkolwiek płatności ani od osób zatrudnionych przez Spółkę, ani od osób zatrudnionych przez jej usługodawców – ma regulacja wynikająca z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT. Przepis ten określa, że przychodami są m.in. otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o PIT wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Ponadto, w myśl art. 11 ust. 2a ustawy o PIT wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustała się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykładnia wspomnianych powyżej regulacji art. 11 ustawy o PIT w kontekście omawianego zdarzenia przyszłego, tj. rozstrzygnięcie kwestii czy w związku z nieodpłatnym wydawaniem posiłków przez Spółkę na rzecz omawianych grup osób powstają po ich stronie przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń powinna zostać dokonana w oparciu o tezy wynikające z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13). Wyrok ten dotyczył wprawdzie kwestii udziału pracowników w imprezach integracyjnych, jednak w oparciu o tezy tego orzeczenia można wskazać cechy/okoliczności, których wystąpienie jest niezbędne dla powstania po stronie osoby fizycznej przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

W wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13) wskazano m.in że:

• kryterium wyodrębnienia świadczeń opodatkowanych PIT jest obiektywna ocena czy świadczenie leżało w interesie pracownika, tj. czy stanowiło realne przysporzenie majątkowe (korzyść);
• korzyść związana z nieodpłatnym świadczeniem musi być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie może być dostępna w sposób powszechny);
• aby świadczenie podlegało PIT musi prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, będącego korzyścią majątkową (powiększenia aktywów lub też zaoszczędzenia wydatków);
• tylko dobrowolne skorzystanie przez pracownika z oferowanego świadczenia powoduje powstanie po jego stronie przychodu podlegającego opodatkowaniu PIT;
• po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która podlega opodatkowaniu PIT, jeżeli nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy;
• świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia są traktowane jako przychód podlegający opodatkowaniu PIT wyłącznie wtedy, gdy są „otrzymane” przez pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie będą spełnione wynikające z powyższego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego warunki do uznania, że po stronie zatrudnionych przez Wnioskodawcę osób korzystających z nieodpłatnych posiłków wydawanych przez Spółkę powstają przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegające opodatkowaniu PIT, a tym samym – do uznania, że na Wnioskodawcy ciążą w związku z nieodpłatnym wydawaniem posiłków na rzecz tychże osób obowiązki płatnika PIT.

W szczególności, zdaniem Spółki, w omawianym zdarzeniu przyszłym nie będą spełnione kluczowe warunki niezbędne do wystąpienia po stronie wspomnianych powyżej osób przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegających opodatkowaniu PIT, tj.:

1. nie będzie możliwa weryfikacja przez Spółkę faktu „otrzymania” wymiernego i przypisanego indywidualnie przysporzenia przez wspomniane powyżej osoby w postaci skorzystania z nieodpłatnych posiłków oraz
2. brak będzie podstaw do precyzyjnego ustalenia wartości potencjalnego przychodu po stronie osób korzystających z posiłków wydawanych w stołówce.

W dalszej części wniosku, Wnioskodawca przedstawia rozwinięcie powyższych twierdzeń.

Ad. a)

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka nie będzie rejestrować osób korzystających z nieodpłatnych posiłków. W związku z tym, Spółka nie będzie w stanie ustalić czy dana osoba, przebywając na terenie zakładu rzeczywiście skorzystała z oferowanego świadczenia w celu osiągnięcia osobistej korzyści. Tym samym, Wnioskodawca nie będzie mógł w sposób niebudzący wątpliwości uznać czy dana osoba (w tym osoba zatrudniona przez Spółkę) otrzymała jakiekolwiek przysporzenie, które mogłoby skutkować powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu PIT.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy brak jest podstaw, aby sam fakt postawienia przez Wnioskodawcę omawianego świadczenia do dyspozycji wspomnianych powyżej osób (w tym osób zatrudnionych przez Spółkę) skutkował uznaniem, iż świadczenie to zostało przez nich „otrzymane”, a w konsekwencji, po stronie tych osób powstało realne przysporzenie majątkowe (korzyść). W konsekwencji, nie można uznać, że nieodpłatne świadczenia polegające na nieodpłatnych posiłkach wydawanych w stołówce są „otrzymane” przez osoby, które łączą ze Spółką stosunki prawne wynikające np. z umów o pracę, umów cywilnoprawnych, jak również z innych form zatrudnienia.

Dodatkowo należy zauważyć, iż:

• nieodpłatne wydawanie posiłków będzie odbywać się w pierwszej kolejności i przede wszystkim w interesie Spółki, tj. możliwość skorzystania z przedmiotowego świadczenia ma na celu poprawę warunków pracy załogi pracowniczej, a tym samym służy w pierwszej kolejności oraz przede wszystkim celom Wnioskodawcy; ewentualna korzyść odnoszona przez inne podmioty (w tym osoby zatrudnione przez Spółkę) ma drugorzędny i wtórny charakter;
• w omawianym zdarzeniu przyszłym nie występuje pełna dobrowolność w zakresie korzystania z nieodpłatnych posiłków wydawanych w stołówce osobom zatrudnionym przez Spółkę; należy bowiem zauważyć, że pracownicy Spółki i osoby zatrudnione przez usługodawców Spółki nie są w stanie podjąć działań w celu uzyskania możliwości dostępu do nieodpłatnych posiłków lub rezygnacji z nich; innymi słowy, zawsze kiedy dana osoba zatrudniona przez Spółkę wchodzi na teren zakładu, może ona potencjalnie skorzystać z nieodpłatnych posiłków, a jednocześnie nie może ona podjąć jakichkolwiek działań lub zamanifestować w jakikolwiek sposób okoliczności, iż nie chce ona korzystać z tej możliwości, ponadto, spożywanie posiłków jest ograniczone jedynie do pomieszczenia stołówki;
• z uwagi na to, że możliwość skorzystania z nieodpłatnego posiłku będzie mieć charakter ogólnodostępny, niezasadnym jest twierdzenie, że po stronie osób zatrudnionych przez Spółkę występuje korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatków; nie można bowiem zakładać automatycznie, że gdyby nie wprowadzenie możliwości skorzystania z bezpłatnych posiłków to osoby te poniosłyby wydatki na zakup usług o podobnym charakterze.

Ad. b)

Jednocześnie, gdyby uznać – co zdaniem Wnioskodawcy byłoby nieprawidłowe – że na gruncie przepisów ustawy o PIT sama możliwość skorzystania z nieodpłatnych posiłków kreuje przychód po stronie osób, które potencjalnie mogą z niej korzystać (w tym osób zatrudnionych przez Spółkę), to należy zauważyć, iż w omawianym zdarzeniu przyszłym brak jest możliwości ustalenia wartości przychodów, które mogłyby stanowić podstawę opodatkowania PIT.

W opinii Wnioskodawcy, na gruncie przepisów ustawy o PIT w celu opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń koniecznym jest precyzyjne ustalenie ich zindywidualizowanej wartości. Jednocześnie, tak określona wartość musi być każdorazowo wartością rzeczywistą. Możliwość szacunkowego (ryczałtowego, uśrednionego) ustalania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń dotyczy tylko ściśle określonych w ustawie o PIT przysporzeń.

Reguły w zakresie ustalania wartości innych przychodów z nieodpłatnych świadczeń określa art. 11 ust. 2 i 2a ustawy o PIT, zgodnie z którymi wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c ustawy o PIT, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Jednocześnie, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustała się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W opinii Wnioskodawcy, w omawianym zdarzeniu przyszłym przy ustalaniu wartości przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń po stronie osób zatrudnionych przez Spółkę ewentualne zastosowanie mógłby znaleźć art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o PIT, tj. konieczne byłoby odwołanie się do cen rynkowych. W omawianym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca nabywa usługi cateringowe od zewnętrznej firmy, jednak należy podkreślić, że nie sposób określić zakresu świadczenia tych usług, ani tego jak częstotliwie i w jakim okresie dana osoba z nich korzystała.

Innymi słowy, pomimo że teoretycznie Wnioskodawca mógłby odwołać się do cen usług firm cateringowych, to w praktyce nie wiedziałby czy przyjąć cenę za jednorazowy posiłek, możliwość korzystania z nieodpłatnych posiłków w dowolnych godzinach lub wyłącznie w godzinach przedpołudniowych lub wyłącznie popołudniowych. Dodatkowo, usługi cateringowe będą świadczone w imieniu Spółki z wykorzystaniem infrastruktury będącej własnością Spółki.

Jednocześnie, Spółce znane jest prezentowane w przeszłości przez niektóre organy podatkowe stanowisko – w opinii Wnioskodawcy nieprawidłowe – zgodnie z którym wartość nieodpłatnego świadczenia może być ustalana w sposób szacunkowy. Niemniej, nawet uznanie, że w omawianym zdarzeniu przyszłym dopuszczalne jest określanie wartości przychodów z tytułu nieodpłatnego świadczenia w szacunkowy sposób, tj. poprzez obliczenie arytmetyczne polegające na podzieleniu łącznych kosztów funkcjonowania stołówki przez liczbę osób, które potencjalnie mogą z niej korzystać w danym okresie, to Spółka nie będzie dysponować wszystkimi danymi niezbędnymi do dokonania takich obliczeń.

Należy bowiem zauważyć, że Wnioskodawca nie ma możliwości ustalenia liczby osób, które potencjalnie skorzystają z nieodpłatnych posiłków w danym okresie. Spółka nie rejestruje bowiem liczby osób korzystających ze stołówki. W związku z tym, Wnioskodawca nie będzie znał liczby osób, przez którą należałoby podzielić łączny koszt funkcjonowania stołówki, co powoduje, że Spółka nie będzie w stanie obliczyć nawet „uśrednionej” wartości przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń, które mogłyby ewentualnie podlegać opodatkowaniu PIT.

Podsumowując – zdaniem Wnioskodawcy – w omawianym zdarzeniu przyszłym po stronie osób, które łączą ze Spółką stosunki prawne wynikające np. z umów o pracę, umów cywilnoprawnych, jak również z innych form zatrudnienia i które mogą potencjalnie korzystać z nieodpłatnych posiłków, nie powstają w związku z tym przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegające opodatkowaniu PIT. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnika PIT w odniesieniu do tychże osób.

Jednocześnie, Wnioskodawca pragnie wskazać na interpretacje podatkowe, wydawane przez organy podatkowe po publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. K7/13), które potwierdzają stanowisko, iż brak możliwości identyfikacji osób faktycznie korzystających z danego świadczenia oraz brak możliwości ustalenia indywidualnej wartości świadczenia, nie pozwala na określenie przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegających opodatkowaniu PIT. Takie stanowisko zajął np.:

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 29 czerwca 2017 r. (sygn. 0114-KDIP3-3.4011.154.2017.1.AK), który potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „ze względu na obiektywny brak możliwości przypisania pracownikom indywidualnej wartości świadczenia, korzystanie przez nich z zapewnionej i finansowanej przez N. usługi cateringowej nie będzie skutkowało powstaniem przychodu podatkowego po stronie pracowników, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości takiego świadczenia.”;
• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 13 czerwca 2017 r. (sygn. 0114-KDIP3-3.4011.104.2017.1.JK2): „sfinansowanie kosztów transportu oraz bezpłatnych posiłków przez Wnioskodawcę, w sytuacji gdy nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika nie stanowi dla pracownika nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany z tego tytułu do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.”;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 18 stycznia 2017 r. (sygn. 1462-IPPB4.4511.1149.2016.2.JK2): „sfinansowanie kosztów posiłków przez Wnioskodawcę, nie stanowi dla pracownika oraz zleceniobiorcy nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 8 lit. a) w związku z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, gdyż nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika/zleceniobiorcę. W konsekwencji, w związku z finansowaniem przez Wnioskodawcę swoim pracownikom/zleceniobiorcom posiłków, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany z tego tytułu do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.”;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 7 stycznia 2016 r. (sygn. ITPB2/4511-959/15/TJ), który potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Wnioskodawca stwierdza, że udostępnienie Pracownikom posiłków w formie bufetu w stołówce, w opisanym stanie faktycznym, nie prowadzi do powstania po stronie Pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawca jako pracodawca powinien zaniechać stosowania dotychczas sposobu rozliczania kosztów posiłków, ponieważ nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i wpłacenia do urzędu skarbowego podatku dochodowego od osób fizycznych od świadczeń w opisanej formie możliwości korzystania ze stołówki.”;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 27 października 2015 r. (sygn. IBPB-2-2/4511-506/15/MMa): „w sytuacji gdy Wnioskodawca nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika, nie sposób uznać, że pracownik ten uzyska przychód podlegający opodatkowaniu. W konsekwencji, w związku z finansowaniem przez Wnioskodawcę swoim pracownikom posiłków, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany z tego tytułu do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.”.

Pytanie 2

W opinii Spółki, po stronie osób innych niż wskazane w Pytaniu 1, tj. po stronie osób zatrudnionych przez usługodawców Spółki, nie powstają przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegające opodatkowaniu PIT w związku z możliwością korzystania z nieodpłatnych posiłków wydawanych przez Spółkę. W konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki wynikające z przepisów ustawy o PIT, w tym w szczególności – obowiązki płatnika PIT.

Poniżej Spółka przedstawia uzasadnienie swojego stanowiska w odniesieniu do osób wskazanych w pytaniu 2.

Odnosząc się do wydawania nieodpłatnych posiłków osobom zatrudnionym przez usługodawców, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż nie można uznać, że Spółka dokonuje nieodpłatnych świadczeń na rzecz tychże osób. Należy bowiem zauważyć, że osoby te będą korzystały z nieodpłatnych posiłków przede wszystkim w celu wykonywania czynności związanych z działalnością Spółki. W konsekwencji, korzyści z tytułu korzystania przez te osoby z nieodpłatnych posiłków osiągane będą przede wszystkim przez Spółkę.

Jednocześnie, z uwagi na to, że – jak wskazano w stanowisku Wnioskodawcy dotyczącym pytania 1 – po stronie osób zatrudnionych przez Spółkę nie jest możliwe określenie przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń w związku z korzystaniem z nieodpłatnych posiłków, to – zdaniem Wnioskodawcy – nie jest to również możliwe w przypadku osób zatrudnionych przez usługodawców Spółki.

Tym samym, w związku z wydawaniem nieodpłatnych posiłków na rzecz osób zatrudnionych przez usługodawców Spółki, na Wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki wynikające z przepisów ustawy o PIT, w tym w szczególności – obowiązki płatnika PIT.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• obowiązków płatnika w związku z nieodpłatnym wydawaniem posiłków przez Spółkę osobom, które łączą ze Spółką stosunki prawne wynikające np. z umów o pracę, umów cywilnoprawnych, jak również z innych form zatrudnienia jest prawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku z nieodpłatnym wydawaniem posiłków przez Spółkę osobom zatrudnionym przez usługodawców Spółki (inne osoby niż wskazane w Pytaniu 1) jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 31 ww. ustawy wynika, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Stosowanie do art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, zgodnie z Internetowym słownikiem języka polskiego, że świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (https://sjp.pwn.pl). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, w celu poprawy warunków pracy oraz wprowadzenia udogodnień dla załogi pracowniczej, Spółka planuje utworzenie stołówki na terenie zakładu. W stołówce nieodpłatnie wydawane będą posiłki w formie tzw. „szwedzkiego stołu”/bufetu. Udostępnianie posiłków ma na celu poprawę efektywności pracy w systemie zmianowym. Obsługę stołówki w zakresie przygotowania i wydawania posiłków Wnioskodawca powierzy zewnętrznej firmie cateringowej. Zgodnie z założeniami, stołówka przeznaczona będzie dla użytku:

• pracowników Spółki tj. osób, z którymi łączą Spółkę stosunki prawne wynikające z umów o pracę, umów cywilnoprawnych oraz innych form zatrudnienia;
• innych osób niż wskazane powyżej, tj. osób zatrudnionych przez usługodawców Spółki, którzy świadczą na jej rzecz usługi „wynajmu” pracowników.

Stołówka będzie dostępna dla wskazanych powyżej grup osób w godzinach pracy zakładu.

Ze względu na sposób organizacji stołówki w formie tzw. „szwedzkiego stołu”/bufetu, Spółka nie wprowadzi ilościowego ograniczenia posiłków w formie wydzielonych porcji. Korzystający będą mieć możliwość dowolność korzystania ze stołówki, jak również dowolność skomponowania posiłku z dostępnych potraw w dowolnej ilości. W związku z tym, Wnioskodawca nie będzie mógł określić wartości posiłków skonsumowanych przez poszczególne osoby korzystające ze stołówki. Jedynym ograniczeniem w zakresie korzystania ze stołówki będzie konieczność spożycia posiłku na miejscu. Dodatkowo, możliwość wstępu na stołówkę będą miały jedynie osoby posiadające karty pracownicze Spółki, tj. co do zasady, osoby zaliczone do jednej z dwóch wskazanych powyżej grup osób. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie będzie w stanie ustalić ani tego, które osoby faktycznie skorzystały z omawianego świadczenia, ani wartości udzielanego świadczenia ze względu na brak możliwości ustalenia, w jakim zakresie poszczególne osoby będą korzystały z posiłków w stołówce w danym okresie.

Mając na uwadze opis sprawy oraz zacytowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, że z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), wynika że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ww. ustawy, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy PIT tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzić do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy PIT jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość kazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy PIT. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy wyjaśnić, że pierwszy warunek został spełniony, bowiem skorzystanie z oferowanych artykułów spożywczych zależeć będzie od woli pracownika lub osób zatrudnionych przez usługodawców Spółki.

Odnosząc się do drugiego warunku Trybunału Konstytucyjnego – otrzymane przez pracownika świadczenie w postaci darmowego posiłku stanowi dla niego realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. Taka też sytuacja ma miejsce w przedmiotowym przypadku – pracownik lub osoba zatrudniona przez usługodawców Spółki uzyskuje dochód w postaci zaoszczędzenia wydatków, które poniósłby, gdyby nie otrzymał nieodpłatnego świadczenia od pracodawcy.

Kluczowe znaczenie w przedmiotowej sprawie ma trzeci warunek opisany w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W ww. wyroku Trybunał orzekł, że aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy, powinna być to korzyść przypisana konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi lub osobom zatrudnionym przez usługodawców Spółki), w ustalonej dla niej indywidualnie wysokości. Tym samym, nie można mówić o przychodzie podatkowym, w sytuacji gdy przypisana wartość świadczenia byłaby jedynie wartością statystyczną (ustaloną np. przez podzielenie kosztów zakupu artykułów spożywczych przez całkowitą liczbę pracowników lub osób zatrudnionych przez usługodawców Spółki), a nie odzwierciedlałyby rzeczywistej korzyści odniesionej przez daną osobę.

Zatem w związku z nieodpłatnym wydawaniem posiłków przez Spółkę, po stronie osób, które łączą ze Spółką stosunki prawne wynikające np. z umów o pracę, umów cywilnoprawnych, jak również z innych form zatrudnienia a także innych osób niż wskazane w Pytaniu 1, tj. osób zatrudnionych przez usługodawców Spółki – nie powstaje u nich przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/